Nu de titel van dit bericht slaat niet op wat ik tot nu toe heb gedaan terwijl ik in Nederland verblijf, maar het slaat op mijn reis en het hele gedoe er bij.
Om het verhaal te beginnen neem ik jullie mee naar het eiland waar ik 5 maanden heb gezeten en waar ik een ontzettend mooie tijd heb doorgemaakt. Na deze tijd ben ik op 4 juli vertrokken op weg naar San Pedro Sula, mijn vertrek punt voor mijn vliegreis naar Nederland.
Helemaal op de 4de vanaf Utila naar San Pedro gereisd met de bus om het rustig te doen voor de rest van de reis, want dat zou nog een lange worden en ik had geen zin in stress onderweg of het allemaal wel zou gaan lukken om de aansluitingen te halen.
Na een lange boot en bus reis eindelijk aangekomen op het busstation, vanuit daar naar een hotel om mijn zooi te droppen en Martijn weer te zien, want die was al eerder van het eiland vertrokken.
s' Middags zijn we nog even de stad in gegaan om wat tijd te doden, lekker geinen winkels inlopen opzoek naar kleding voor ons zelf en voor onze dames.
Het zoeken naar kleding voor de dames als goed geëmancipeerde Europese man is echt een No-go in Honduras, op het moment dat je in de buurt komt van de vrouwen afdeling komt en er al wat rond neust in die richting wordt je meteen aangekeken door de Hondureese vrouwen alsof je gek bent. Wij vonden het alleen maar grappig om aapjes te kijken naar de reacties van de aapjes kijkers. Naast dat, waren we echt op zoek naar leuke dingen voor de dames alleen niks gevonden.
Na een slechte nacht geslapen te hebben gingen we richting het vliegveld met een taxi, leuke reis maar in het verkeer geldt echt het recht van de sterkste.
Nadat we lang op het vliegveld moesten wachten, we waren met veel tijd voordat het vliegtuig zou vertrekken naar het vliegveld gegaan. Na het wachten voordat we konden inchecken en dat had al weer twintig minuten vertraging. Na eindelijk in de rij te staan wachten en wat voor te dringen of zal ik het nadenken noemen in plaats van schaapachtig te staan kijken.
Na dit gedoe, wat altijd te lang duurt naar mijn idee of in ons geval te laat begint, moesten we door de douane heen. Natuurlijk spreekt men op die posten geen engels en hebben wij weer eens onbegrijpelijke dingen gedaan. Dat wil zeggen langer in het land blijven dan de voorgeschreven negentig dagen, dus we werden door verwezen naar de balie naast de douane om alles te regelen en na te laten kijken. Ik had zo iets van terug naar de balie waar we hebben in gecheckt en om daar om Engelstalige hulp te vragen, want ze hadden daar de verlengde residentie papieren uit de paspoorten gehaald.
Die man van de immigratie mee om het voor ons uit te zoeken wat we precies nu gedaan hadden, ons visum verlengt met negentig dagen, nu was het volgens hem goed dus weer terug naar de douane beambte. Die snapte er alleen nog weinig van, dus ze vroeg het nog maar een keer na aan de man die het voor ons had nagekeken. Toen mochten we eindelijk door de douane controle en naar de wachtruimte om te wachten. Iets wat we niet verwacht hadden omdat we al wat laat waren door het hele douane gezeik. Dus we gingen maar zitten en wachten totdat we iets van bericht of groen licht kregen om te boarden.
Niks, helemaal niks, oke behalve wat onverstaanbaar Spaans gebrabbel over de intercom. Dus ik ben maar naar de help desk in de business lounge gegaan om wat antwoorden te krijgen, maar dat schoot niet echt op dus ben ik maar weer naar de wachtruimte gegaan om verder te wachten en toch maar even naar de wc te gaan.
Nadat ik hals over de kop door Martijn uit de wc werd geroepen om op te schieten en mijn spullen te pakken, aangezien we zonder waarschuwing in moesten stappen na bijna een uur vertraging. Tien minuten nadat we waren ingestapt moesten we eigenlijk in Guatemala City zitten om in te checken.
Na aangekomen te zijn op Guatemala werden we verzocht om mee te lopen om de tassen op te pikken en door te gaan naar de Taca balie. Na uren te wachten en heel weinig bereikt te hebben op na veel tijd te zijn verloren te zijn, tickets voor de volgende dag uitgezocht en een overnachting in de Holliday Inn met avond maal en ontbijt inbegrepen. Echter kon er niet nog een drankje vanaf tijdens het avondeten, iets wat ik erg vreemd vindt en eigenlijk ook beschouw als droog brood, wel erg overheerlijk brood met carpaccio en steak, zonder water. Deze uitdrukking aangezien we toch behoorlijk tegen onze zin in op Guatemala vast zaten.
Na een nacht in een goed bed te hebben geslapen moesten we er weer vroeg uit de veren om te ontbijten en met een shuttle bus naar het vliegveld te gaan om in te checken en nog even flink tegen Taca te k*nkeren.
Na we weer door de douane en vlieg belasting carrousel te zijn gegaan ging de eerste vlucht mooi op tijd, op weg naar San José in Costa Rica om vanuit daar na 40 minuten overstap tijd in het vliegtuig naar Panama City te stappen welke ook op tijd was.
Na inmiddels 6 uur onderweg te zijn geweest moesten we nog eens zes uur wachten op het vliegveld van Panama, zonder geld, eten of drinken én zonder roken. Ik had zo veel tijd en zin om alle extra stress en gezeik om een heel pak peuken weg te roken, kan het weer eens niet tenzij je het land zelf ingaat. Dus door de hele migratie en douane carrousel door moet en dat is voor mij te veel moeite, tijd en geld om te gaan roken. En om te gaan staan paffen in de wc of in een afgelegen hoekje van het vliegveld leek me ook niet verstandig met eeuwig rond dwalend personeel en heel veel rookmelders. Je weet natuurlijk niet hoe ze je zullen behandelen als je zo iets flikt en een ding waar ik meer zin in had dan roken was naar Huis toe te vliegen.
Na 6 uur me helemaal uit de naad te hebben verveelt, er waren wel stopcontacten en "Free Wi-Fi Hotspots" maar de Nederlandse mentaliteit over gratis is ook een werelderfgoed geworden tegenwoordig. Dus geen plek om te internetten en de planning en dit verhaal aan jullie mede te delen. Gelukkig was er wel stroom voor het grijpen om de laptop en mobiel vol te houden voor de rest van de reis.
Na de absurde lange overstaptijd op Panama City konden we eindelijk naar de gate gaan waar we moesten inchecken voor de KLM vlucht direct naar Amsterdam. Maar voor het zo ver was trok Martijn met zijn Arabische uiterlijk en zijn eeuwige nieuwsgierigheid de aandacht van een agent in burger kleding omdat hij nonchalant leunend tegen een pilaar naar de drugshond stond te kijken. Toen er werd gevraagd wat hij daar aan het doen was en zijn paspoort moest laten zien, gaf hij de uitleg waarom hij zo aan het kijken was maar dit geloofde de agent niet zonder bewijs. Hij gaf namelijk als uitleg dat hij een bioloog in opleiding was en dat hij erg geïnteresseerd was in het gedrag van de hond met de interactie tussen de toeristen en zijn baasje. Dus na dit uit gelegd te hebben liep hij terug naar zijn tas die naast me lag om een vogel boekje te pakken als bewijs, verder heeft hij nog geen diploma nog zijn collegekaart niet bij zich, voor het gene dat hij verklaarde als bioloog te zijn. Toen de agent zag dat ik hem vergezelde en met elkaar spraken was het opeens allemaal weer goed.
Hierna begon het in-check proces, nu was de drugshond al alle potentiële rijen af geweest op zoek naar verboden import goederen. Hiernaast werd je tas ook even vluchtig na gekeken, het was dus ver de meest grondige in-check. Maar ja, het is een directe vlucht vanuit Centraal-Amerika, met Colombia op nog geen drie grenzen verwijderd, naar Amsterdam dus zoiets was wel te verwachten maar ik had er totaal niet aan gedacht.
Tijdens de gehele reis en ook de weken vooraf gaande ben ik gaan lezen in 'Lord of the Rings', wel in het Nederlands en niet regelmatig genoeg maar het is al een hele verbetering met een jaar geleden, toen las ik niks. Maar het eerste boek van de 6 is inmiddels uit en ben halverwege het tweede boek, maar het streven was om vanaf Panama naar Amsterdam het eerste boek uit te krijgen en dat is bijna gelukt op een kleine vijfentwintig pagina's na.
Tijdens de vlucht hadden we een hele goede stoel, nummer 8a& b, de eerste stoelen na Business class met extra been ruimten en een tv scherm voor onze neus. De man naast ons stond er al een beetje van versteld dat twee studenten naast hem zaten in die stoelen, aangezien je normaal zo'n €50,- extra betaald voor die rij betaald per stoel of je moet een silver member zijn.
Na uitleg had die man op zich wel wat mede leiden met ons doordat ons vluchtschema zo overhoop was geschopt. Maar ik persoonlijk had meer mede leiden met hem, aangezien wij nou niet echt fris meer waren. Oké we hadden beide een douche genomen 's ochtends in het hotel, maar als je al twee dagen aan het reizen bent in de tropen en dus je tassen van hot naar her sleept zijn je kleren niet echt frisser op komen ruiken. Daarnaast heb ik bijna vijf maanden permanent op blote voeten gelopen met een aantal uitzonderingen van daagjes op slippers en heel erg soms op schoenen. Al met al zijn mijn voeten niet erg meer gewent om in schoenen met sokken opgesloten te zitten en dat produceert een erg fijne odeur "kuch" :s.
Al met al is mijn stage een ontzettend mooie wereldse ervaring geweest met zeker ook toekomst perspectief en deze omgegooide reis is voor mij niets anders dan een kleine wereld trip door Centraal-Amerika en dat heeft wel weer wat moois met zich.
Inmiddels gaat mijn leven in Nederland ook weer door, ben op het moment opzoek naar een kamer in Leeuwarden en alvast aan het voorbereiden voor aankomend schooljaar. Er komt nog een herkansing aan die ik moet halen en daarnaast heb ik ook nog mijn verslag af te maken met hulp in de zin van advies van Rob. Verder ben ik ook druk bezig weer met vrienden af te spreken en zo mijn verhalen aan jullie persoonlijk kwijt te kunnen van de verschillende belevenissen die ik heb mee gemaakt in de afgelopen vijf maanden. Wil je verhalen horen die niet op deze blog zijn gepubliceerd, laat dan een reactie achter en dan kunnen we kijken wanneer de mogelijkheid er voor is.
