I survieved another day in the tropics

Ja jullie lezen het goed, ik heb zwaar moeten vechten met de elementen.
Oke hier is het verhaal:

Afgelopen woensdag werden Bryan en ik naar Bando Beach gereden om daar mijn laatste transect te doen voor mijn onderzoek. Bando Beach is het schiereiland aan de oostelijke kant van de baai waarin het dorp ligt.
Nu zouden Bryan en ik met 2 twee persoons kajaks uitvaren naar Lighthouse Reef om daar de duik te maken. Dit zou de eerste keer zijn dat ik een kajak als duik platform zou gaan gebruiken. Ik heb in het verleden wel met kajaks gevaren en ook met canadeese kano's, maar nog nooit op min of meer open zee. Het verschil tussen de kajaks die ik gewent ben en deze is dat deze open zijn van boven en volgens mij ook niet echt gemaakt zijn anders dan voor plezier vaartjes met rustig weer, niet in open zee met hoge golven en veel wind. Daarnaast had de leuning ook een heel erge helling in plaats van min of meer recht, niet echt bevorderlijk allemaal voor de kracht overbrenging.
Toen we halverwege waren zagen we dat er een mooie grote donkere donder wolk ten zuid oosten van het eiland, vaak waaien dit soort stormen over als ze daar hangen door de Passaat wind. Maar wij hadden niet goed achterom gekeken en de wind kwam uit het zuid oosten, toen we eenmaal bij de duik boei waren en Bryan mij had vast geknoopt bekeken we de situatie nog maar eens. De donkere wolk was dichterbij gekomen en achter de bomen begon het ook meer en meer donker te worden, dus we besloten maar om terug te keren want na een uur duiken zou het alleen maar erger worden. Als je dan boven komt waren we de peddels zeker verloren, we hadden niks om ze mee vast te maken aan de kajak, maar erger nog de enige manier om terug te komen was dan waarschijnlijk om met de wind mee te varen tot aan de andere kant van de baai. Dan zouden we ongeveer weer aankomen bij de aanleg steiger van de duikschool en het Utila Lodge resort, de plek waar we normaal gesproken gaan zwemmen, uit varen voor duiken en de Whale Shark tour. Om dan vervolgens de kajak weer terug te roeien naar de andere kant van de baai door druk boot verkeer heen als het rustiger weer zou zijn.
Nu had ik daar helemaal geen zin in, maar het ergste was nog dat ik bijna geen andere keus had. De wind blies tegen mijn punt aan en omdat op de voorste plek mijn duik spullen lagen was dat einde te gewichtig om echt tegen de wind in te keren. Hierdoor werd ik met elke slag die ik maakten, dat waren alleen slagen aan bakboord vanwege de wind, ging ik wel wat voor uit maar ook nog steeds zijwaarts.
Bryan had wat meer geluk toen hij van de boei af kwam kreeg hij zijn punt wel in de wind waardoor hij een bovenhandse koers in een afnemende boog kon varen terug naar het strand, ten op zichten van een directe lijn van de boei naar de aanleg plek. Ik had weer eens minder geluk, ik had meteen al een onderhandse koers met een wat meer toenemende boog te pakken, waardoor ik dreef en dreef steeds verder zijwaarts zonder echt dichter bij de kant te komen.
Toen ik er genoeg van had om mijn schouder nog verder te belasten, want zwaar dat het was, ppffooef. Ik dacht toen ik er genoeg van had, hé ik heb een duikbril bij me en het voorste touw is lang genoeg om me heen te knopen. Dus ik gleed uit mijn kajak met mijn bril op en pakte het touw beet en begon te zwemmen, toen ik eindelijk realiseerde dat ik ook nog mijn zwem vinnen bij me had was het helemaal presto. Ik trok ze aan en op dat moment dreef ik ongeveer weer terug naar het punt waar ik in eerste instantie was begonnen met zwemmen, maar verder noordwaarts. Nu begon ik eindelijk wat afstand te maken al zwemend tegen de wind in, maar het was zeker wel zwaar aangezien de wind nog steeds op de punt woei en mijn tank daar nu lag zonder tegen gewicht in de achterste stoel.
Na een behoorlijk stuk te hebben geploeterd tegen weer en wind in met nog een heel stuk voor de boeg en toch al wel behoorlijk uitgeput begon ik een beetje te zoeken waar Bryan was gebleven. Hij had in het begin op zich wel een goede koers in het begin, maar hij heeft opgegeven moment de directe lijn naar de aanleg plek doorkruist en kwam dus ook meer van de kant af te drijven. Hij had alleen een voordeel de luwte van de baai met bomen en een aantal grote schepen die naast de aanleg plek liggen, dus eenmaal daar aangekomen kon hij wel weer naar de kant toe komen. Toen hij bijna bij het achterste schip aankwam, kwam er een kleine zodiak aan gevaren om aan Bryan te vragen of hij het ging halen. Dat moest hem wel lukken, maar hij stuurde gelukkig die man door met zijn zodiak naar mij toe.
Ik was ondertussen nog aan het ploeteren om tegen de wind in te zwemmen, ondertussen bekaf en ontzettend warm, doordat ik mijn duikpak die ik al aan had dicht had gedaan om mijn weerstand te verkleinen. Dus de man vroeg of ik hulp kon gebruiken en in eerste instantie toen hij kwam aanvaren had ik geen flauw benul waar die man zomaar vandaan kwam. Dus ja ik had wel hulp nodig en daar was ik ook heel erg blij om dat hij het had gezien. Dus ik zat met mijn duikpak en vinnen nog aan in zijn bootje helemaal bekaf mijn kajak te slepen terwijl hij de zodiak bestuurde.
Wat bleek nu, hij is een bewoner van een van de zeilboten die in de baai lag en zijn vrouw en hij stonden het al een tijdje aan te kijken hoe wij aan het worstelen waren. Totdat zijn vrouw het niet meer zag zitten en hem beval naar ons toe te varen. Gelukkig is dat gebeurt want anders had ik waarschijnlijk mijn tank uit de boot gepakt, die om gedaan en naar de kant onderwater terug gezwommen met de kajak achter me aan slepend. Dan was ik alleen wel zeker mijn peddel en mijn grid verloren, maar waarschijnlijk was ik dan wel uit eindelijk aangekomen op het strand.

Het was me zeker een avontuur dat gelukkig goed is afgelopen

Laatste loodjes wegen het zwaarste

Hier zit ik dan op Utila wat mijn thuis is geweest voor de afgelopen 4 maanden. Het is alweer bijna tijd om naar huis te gaan, met nog iets minder dan 4 weken te gaan voordat ik weer naar huis vlieg.
Ik ben bijna klaar met mijn data collectie wat erg goed is gegaan, maar toch ook zijn tegenslagen heeft gehad.
Ik heb het hier af en toe moeilijk gevonden om mijn draai te vinden, te krijgen of terug te krijgen. Maar al met al heb ik hier tot nu toe een hele mooie tijd gehad die ook nog even doorgaat. Hele leuke nieuwe vrienden gevonden en hele mooie uitdagende duiken gemaakt. Maar toch nu het einde in zicht is zit ik hier toch met gemengde gevoelens. Gevoelens die heel graag terug willen naar het koude kikkerlandje, mijn vrienden en familie en zeker ook terug naar mijn lieve vriendin. Degene die me door dik en dun heeft gesteund en ik haar tijdens de moeilijke tijden die we samen hebben gehad terwijl ik hier zat en zij daar.
Maar aan de andere kant wil ik ook graag hier blijven om nog meer van dit prachtige leven te kunnen beleven. Ik weet dat ik zeker nog een keer in mijn leven hier naar terug kom en hopelijk gaat Im dan ook met me mee. Ik wil haar gewoon heel graag laten zien hoe het leven hier op dit kleine eilandje er aan toe gaat, zodat zij een impressie kan krijgen van mijn verblijf hier.
Als ik hier al niet naar terug keer om de baan die Rob me heeft aangeboden te nemen en hier een tijd door te brengen. Maar dat is nog ver in de toekomst dus dat zie ik tegen die tijd wel.
Eerst maar mijn stage hier af ronden en weer veilig naar huis vliegen, de vlucht en het vaarwel van het eiland zie ik nu nog wel tegen op. Ondanks dat ik hier toch ook wel terug wil, maar de vlucht gaat een hele lange zit worden. Martijn en ik zullen eerst vanaf Guatemala City naar Panama moeten vliegen om vanaf daar door te vliegen naar Madrid. Dat wordt een lange zit, gelukkig heeft Bert voor mij Lord of the Rings mee genomen van thuis dus daar moet ik dan wel door heen vliegen.
Hhm de mooiste momenten hier op het eiland blijven mij toch zeker nog vele jaren bij en er komen er nog zeker meer aan de aankomende 4 weken. Morgen ochtend bijvoorbeeld gaan we een duik maken tijdens zonsopkomst, dus dat is een behoorlijk speciale duik voor mij en eigenlijk iedereen die mee gaat. Aangezien het een afscheidsduik wordt voor de instructeurs en Dive Masters van de duikschool naast de deur van het kantoor. De jongens en meiden waar ik inmiddels goede vrienden mee ben geworden.
Ik zit er alleen wel mee dat Rob me op het moment aan het pushen is om mijn onderzoek in hele korte tijd en korte voorbereiding af te maken. Zoals vele van jullie wel weten, zo niet dan weet je het voor de toekomst, ik hou er absoluut niet van om door mensen of omstandigheden gepushed te worden. Helemaal niet als er 2 uur van te voren verwacht wordt dat ik de voorbereiding in een uur heb gedaan. Ik hou er van om dan met beschikbare personen te overleggen wat gedaan moet worden en advies te vragen, hele normale communicatie denk ik zo. Maar de laatste 2 weken wordt dat niet helemaal met dank af genomen, aangezien ik dan elke keer een gefrustreerd en sacherijnig antwoord krijg. Daarnaast probeert hij ook om het zo te spelen dat als ik een fun dive wil maken, hij mij er elke keer aan herinnerd dat er nog werk te doen is en dat ik dus ga twijfelen of ik nu wel of niet wat plezier moet gaan maken.
Dit rot gevoel komt ook een beetje doordat hij mij een tijd geleden heeft gezegd dat ik de planning aan hem moest overlaten, dat heb ik gedaan en nu wordt het op mijn bord geschoven dat ik niet actief genoeg met mijn onderzoek bezig ben. Beetje dubbel zinnig zou ik zo zeggen, iets waar ik met rob nog wel over ga praten want ik vind het niet eerlijk hoe het zomaar gaat. Ook al is hij mijn baas en mentor ik hoop toch wel met respect behandeld te worden.
Genoeg hier weer over, we gaan het hier gewoon bespreken en dan zand er over, gewoon weer verder met de andere dingen die ik nog moet doen op mijn eigen tempo en binnen de tijd die ik mezelf nog gegeven heb voor het afronden van mijn onderzoek.
Daarnaast ga ik hier ook gewoon nog lol beleven met de mensen hier om me heen en mijn geheugen vullen met de mooie momenten die nog komen gaan. Als het met water te maken heeft geniet ik er alleen maar meer van.

Groetjes vanaf Utila en we spreken mekaar snel weer