Hier zit ik dan op Utila wat mijn thuis is geweest voor de afgelopen 4 maanden. Het is alweer bijna tijd om naar huis te gaan, met nog iets minder dan 4 weken te gaan voordat ik weer naar huis vlieg.
Ik ben bijna klaar met mijn data collectie wat erg goed is gegaan, maar toch ook zijn tegenslagen heeft gehad.
Ik heb het hier af en toe moeilijk gevonden om mijn draai te vinden, te krijgen of terug te krijgen. Maar al met al heb ik hier tot nu toe een hele mooie tijd gehad die ook nog even doorgaat. Hele leuke nieuwe vrienden gevonden en hele mooie uitdagende duiken gemaakt. Maar toch nu het einde in zicht is zit ik hier toch met gemengde gevoelens. Gevoelens die heel graag terug willen naar het koude kikkerlandje, mijn vrienden en familie en zeker ook terug naar mijn lieve vriendin. Degene die me door dik en dun heeft gesteund en ik haar tijdens de moeilijke tijden die we samen hebben gehad terwijl ik hier zat en zij daar.
Maar aan de andere kant wil ik ook graag hier blijven om nog meer van dit prachtige leven te kunnen beleven. Ik weet dat ik zeker nog een keer in mijn leven hier naar terug kom en hopelijk gaat Im dan ook met me mee. Ik wil haar gewoon heel graag laten zien hoe het leven hier op dit kleine eilandje er aan toe gaat, zodat zij een impressie kan krijgen van mijn verblijf hier.
Als ik hier al niet naar terug keer om de baan die Rob me heeft aangeboden te nemen en hier een tijd door te brengen. Maar dat is nog ver in de toekomst dus dat zie ik tegen die tijd wel.
Eerst maar mijn stage hier af ronden en weer veilig naar huis vliegen, de vlucht en het vaarwel van het eiland zie ik nu nog wel tegen op. Ondanks dat ik hier toch ook wel terug wil, maar de vlucht gaat een hele lange zit worden. Martijn en ik zullen eerst vanaf Guatemala City naar Panama moeten vliegen om vanaf daar door te vliegen naar Madrid. Dat wordt een lange zit, gelukkig heeft Bert voor mij Lord of the Rings mee genomen van thuis dus daar moet ik dan wel door heen vliegen.
Hhm de mooiste momenten hier op het eiland blijven mij toch zeker nog vele jaren bij en er komen er nog zeker meer aan de aankomende 4 weken. Morgen ochtend bijvoorbeeld gaan we een duik maken tijdens zonsopkomst, dus dat is een behoorlijk speciale duik voor mij en eigenlijk iedereen die mee gaat. Aangezien het een afscheidsduik wordt voor de instructeurs en Dive Masters van de duikschool naast de deur van het kantoor. De jongens en meiden waar ik inmiddels goede vrienden mee ben geworden.
Ik zit er alleen wel mee dat Rob me op het moment aan het pushen is om mijn onderzoek in hele korte tijd en korte voorbereiding af te maken. Zoals vele van jullie wel weten, zo niet dan weet je het voor de toekomst, ik hou er absoluut niet van om door mensen of omstandigheden gepushed te worden. Helemaal niet als er 2 uur van te voren verwacht wordt dat ik de voorbereiding in een uur heb gedaan. Ik hou er van om dan met beschikbare personen te overleggen wat gedaan moet worden en advies te vragen, hele normale communicatie denk ik zo. Maar de laatste 2 weken wordt dat niet helemaal met dank af genomen, aangezien ik dan elke keer een gefrustreerd en sacherijnig antwoord krijg. Daarnaast probeert hij ook om het zo te spelen dat als ik een fun dive wil maken, hij mij er elke keer aan herinnerd dat er nog werk te doen is en dat ik dus ga twijfelen of ik nu wel of niet wat plezier moet gaan maken.
Dit rot gevoel komt ook een beetje doordat hij mij een tijd geleden heeft gezegd dat ik de planning aan hem moest overlaten, dat heb ik gedaan en nu wordt het op mijn bord geschoven dat ik niet actief genoeg met mijn onderzoek bezig ben. Beetje dubbel zinnig zou ik zo zeggen, iets waar ik met rob nog wel over ga praten want ik vind het niet eerlijk hoe het zomaar gaat. Ook al is hij mijn baas en mentor ik hoop toch wel met respect behandeld te worden.
Genoeg hier weer over, we gaan het hier gewoon bespreken en dan zand er over, gewoon weer verder met de andere dingen die ik nog moet doen op mijn eigen tempo en binnen de tijd die ik mezelf nog gegeven heb voor het afronden van mijn onderzoek.
Daarnaast ga ik hier ook gewoon nog lol beleven met de mensen hier om me heen en mijn geheugen vullen met de mooie momenten die nog komen gaan. Als het met water te maken heeft geniet ik er alleen maar meer van.
Groetjes vanaf Utila en we spreken mekaar snel weer
Mn lieverd
sinds 1 september 2006 bij elkaar :). Iets wat ik in de zomer van 2006 niet voor mogelijk had geacht om zo'n leuke en lieve meid tegen te komen. Inmiddels wonen we sinds oktober 2008 samen in Leeuwarden
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
He Ritsert,
wel goed dat je dit van je afschrijft. Je moet beslist niet in je gedachten mee rond lopen.. word je er niet beter van. Vergeet niet om het ook van goede kant te bekijken: zo werkt het soms in een bedrijf- en je heb er even aan mogen proefen! Ook een ervaring...
Niks is perfect. Probeer een balans tussen praktisch, goed, genoeg en tevreden. En dit kan door je werk te doenm "in gesprek te blijven" en vooral door te laten zien waar je grenzen liggen.
Laat niemand je laatste maand verpesten, ook je mentor niet! Blijf wel respectvol met hem communiceren.
Greetz & tot gauw!
Alex
Hoi Ritsert,
Inderdaad,de laatste loodjes wegen het zwaarst voor je. Ik kan me dat goed voorstellen, ook zoals je dat beschrijft. Het is ook het verschil tussen de twee werelden, hier en daar, en de aantrekkingskracht van beide. Hoort erbij, laat maar gebeuren.
Dat Rob af en toe 'narrig',zou ik zeggen, reageert op je, zo ken ik hem wel. Laat je er niet door opfokken. Als hij vindt dat je je onderzoek beter nu tijdens je verblijf op Utila kan afronden, dan denk ik dat dat verstandig is. Nu kun je nog overleggen, dingen vragen of nog nader bekijken. Als je weer thuis bent, gaat dat niet meer. En ik weet uit eigen ervaring, het gewone leven hier slokt je zo weer op. Dus ga met hem aan de praat en probeer eruit te komen.En als je aan je onderzoek werkt, dan mag er daarnaast tijd zijn voor 'fun'. Hou je taai.
Groet,
Bert
He Man,
Ook hier zijn de laatste loodjes het zwaarste. Ik kijk wel weer uit om je te zien, ik heb echt zoveel te vertellen dat ik het niet eens ga proberen via de mail. Sorry dat ik niet zoveel gereageerd heb de afgelopen periode maar je kent me leventje (te druk).
Het klinkt alsof je zowaar volwassen bent geworden, gefeliciteerd. ACh wat Rob doet, doen heel veel anderen ook. Makkelijkste is gewoon zorgen dat jij de touwtjes in handen hebt en zelf tevreden bent over je werk en over de lol die je dan hebt.
Een tip: zorg dat je zoveel mogelijk werk daar doet. Als je eenmaal hier bent is het echt rampzalig om het te verwerken, je kunt dan geen vragen meer stellen, niets meer nakijken en je bent direct teveel tijd met andere dingen kwijt.
Nog veel succes en ik zie je op Schiphol binnenkort.
WOuter
Een reactie posten