I survieved another day in the tropics

Ja jullie lezen het goed, ik heb zwaar moeten vechten met de elementen.
Oke hier is het verhaal:

Afgelopen woensdag werden Bryan en ik naar Bando Beach gereden om daar mijn laatste transect te doen voor mijn onderzoek. Bando Beach is het schiereiland aan de oostelijke kant van de baai waarin het dorp ligt.
Nu zouden Bryan en ik met 2 twee persoons kajaks uitvaren naar Lighthouse Reef om daar de duik te maken. Dit zou de eerste keer zijn dat ik een kajak als duik platform zou gaan gebruiken. Ik heb in het verleden wel met kajaks gevaren en ook met canadeese kano's, maar nog nooit op min of meer open zee. Het verschil tussen de kajaks die ik gewent ben en deze is dat deze open zijn van boven en volgens mij ook niet echt gemaakt zijn anders dan voor plezier vaartjes met rustig weer, niet in open zee met hoge golven en veel wind. Daarnaast had de leuning ook een heel erge helling in plaats van min of meer recht, niet echt bevorderlijk allemaal voor de kracht overbrenging.
Toen we halverwege waren zagen we dat er een mooie grote donkere donder wolk ten zuid oosten van het eiland, vaak waaien dit soort stormen over als ze daar hangen door de Passaat wind. Maar wij hadden niet goed achterom gekeken en de wind kwam uit het zuid oosten, toen we eenmaal bij de duik boei waren en Bryan mij had vast geknoopt bekeken we de situatie nog maar eens. De donkere wolk was dichterbij gekomen en achter de bomen begon het ook meer en meer donker te worden, dus we besloten maar om terug te keren want na een uur duiken zou het alleen maar erger worden. Als je dan boven komt waren we de peddels zeker verloren, we hadden niks om ze mee vast te maken aan de kajak, maar erger nog de enige manier om terug te komen was dan waarschijnlijk om met de wind mee te varen tot aan de andere kant van de baai. Dan zouden we ongeveer weer aankomen bij de aanleg steiger van de duikschool en het Utila Lodge resort, de plek waar we normaal gesproken gaan zwemmen, uit varen voor duiken en de Whale Shark tour. Om dan vervolgens de kajak weer terug te roeien naar de andere kant van de baai door druk boot verkeer heen als het rustiger weer zou zijn.
Nu had ik daar helemaal geen zin in, maar het ergste was nog dat ik bijna geen andere keus had. De wind blies tegen mijn punt aan en omdat op de voorste plek mijn duik spullen lagen was dat einde te gewichtig om echt tegen de wind in te keren. Hierdoor werd ik met elke slag die ik maakten, dat waren alleen slagen aan bakboord vanwege de wind, ging ik wel wat voor uit maar ook nog steeds zijwaarts.
Bryan had wat meer geluk toen hij van de boei af kwam kreeg hij zijn punt wel in de wind waardoor hij een bovenhandse koers in een afnemende boog kon varen terug naar het strand, ten op zichten van een directe lijn van de boei naar de aanleg plek. Ik had weer eens minder geluk, ik had meteen al een onderhandse koers met een wat meer toenemende boog te pakken, waardoor ik dreef en dreef steeds verder zijwaarts zonder echt dichter bij de kant te komen.
Toen ik er genoeg van had om mijn schouder nog verder te belasten, want zwaar dat het was, ppffooef. Ik dacht toen ik er genoeg van had, hé ik heb een duikbril bij me en het voorste touw is lang genoeg om me heen te knopen. Dus ik gleed uit mijn kajak met mijn bril op en pakte het touw beet en begon te zwemmen, toen ik eindelijk realiseerde dat ik ook nog mijn zwem vinnen bij me had was het helemaal presto. Ik trok ze aan en op dat moment dreef ik ongeveer weer terug naar het punt waar ik in eerste instantie was begonnen met zwemmen, maar verder noordwaarts. Nu begon ik eindelijk wat afstand te maken al zwemend tegen de wind in, maar het was zeker wel zwaar aangezien de wind nog steeds op de punt woei en mijn tank daar nu lag zonder tegen gewicht in de achterste stoel.
Na een behoorlijk stuk te hebben geploeterd tegen weer en wind in met nog een heel stuk voor de boeg en toch al wel behoorlijk uitgeput begon ik een beetje te zoeken waar Bryan was gebleven. Hij had in het begin op zich wel een goede koers in het begin, maar hij heeft opgegeven moment de directe lijn naar de aanleg plek doorkruist en kwam dus ook meer van de kant af te drijven. Hij had alleen een voordeel de luwte van de baai met bomen en een aantal grote schepen die naast de aanleg plek liggen, dus eenmaal daar aangekomen kon hij wel weer naar de kant toe komen. Toen hij bijna bij het achterste schip aankwam, kwam er een kleine zodiak aan gevaren om aan Bryan te vragen of hij het ging halen. Dat moest hem wel lukken, maar hij stuurde gelukkig die man door met zijn zodiak naar mij toe.
Ik was ondertussen nog aan het ploeteren om tegen de wind in te zwemmen, ondertussen bekaf en ontzettend warm, doordat ik mijn duikpak die ik al aan had dicht had gedaan om mijn weerstand te verkleinen. Dus de man vroeg of ik hulp kon gebruiken en in eerste instantie toen hij kwam aanvaren had ik geen flauw benul waar die man zomaar vandaan kwam. Dus ja ik had wel hulp nodig en daar was ik ook heel erg blij om dat hij het had gezien. Dus ik zat met mijn duikpak en vinnen nog aan in zijn bootje helemaal bekaf mijn kajak te slepen terwijl hij de zodiak bestuurde.
Wat bleek nu, hij is een bewoner van een van de zeilboten die in de baai lag en zijn vrouw en hij stonden het al een tijdje aan te kijken hoe wij aan het worstelen waren. Totdat zijn vrouw het niet meer zag zitten en hem beval naar ons toe te varen. Gelukkig is dat gebeurt want anders had ik waarschijnlijk mijn tank uit de boot gepakt, die om gedaan en naar de kant onderwater terug gezwommen met de kajak achter me aan slepend. Dan was ik alleen wel zeker mijn peddel en mijn grid verloren, maar waarschijnlijk was ik dan wel uit eindelijk aangekomen op het strand.

Het was me zeker een avontuur dat gelukkig goed is afgelopen